Moje opowiadanie. :) pt.: "Droga (już) bez wyjścia"

thehost

Krótka historia dziewczyny, która obrała złą drogę, ale zrozumiała to dopiero po fakcie, gdzie już nic nie mogła zrobić. Oceńcie. Smile

Mam nadzieję, że się spodoba.

Jesteśmy w niewielkim mieście. W gimnazjum nr 1. Zaglądamy do
jednej z klas, gdzie wszyscy skrobią w zeszytach. Na pozór normalna
klasa, uczniowie. Wydaje się wam, że wszyscy mają w miarę normalne
życie, małe problemy. Nawet nie wiecie jak bardzo się mylicie. Spójrzcie
na tą dziewczynę w brązowych warkoczach, w drugiej ławce. Na pozór
normalna. Może ciut dziwna. Ale nie wygląda na osobę która miała by
myśli samobójcze, prawda?
Dziewczyna ma brązowe loki, okulary na nosie, które powiększają jej
brązowe oczy, okrągłą twarz i śmieszną posturę ciała. Podczas lekcji ławkę
dzieli z inną dziewczyną. Swoją sąsiadką z bloku, najlepszą według siebie
przyjaciółką. Dziewczyna, mimo iż koleguje się z okularnicą, nie wie o jej
myślach. W szkole nie gadają. Sąsiadka okularnicy ma inne, bliższe
koleżanki. Rozmawiają dopiero w drodze do szkoły, bo mieszkają obok
siebie, lub przez komunikator internetowy.
Na przerwach dziewczyna z warkoczami siedzi sama, zazwyczaj
wpatrując się w otaczające ją grupki. Dziewczyny z jej klasy stoją w pięciu
kręgach, zazwyczaj po trzy, cztery osoby, natomiast chłopcy w dwóch.
Nikt nie zwraca na nią uwagi. Tak jakby nie istniała. Tak jest w szkole, tak
jest w domu. Jeżeli już ktoś zwróci na nią uwagę, jest poniżana,
wyśmiewana. Koledzy z klasy śmieją się z jej chrześcijańskiego
nastawienia. W domu jest poniżana za przeciętne oceny i za... bycie sobą.
Przez całe ferie budziła się w nocy słysząc jeden głos nawołujący do
zabicia się. Mówił jej, że jest nie wartościowa, że byciem tylko uprzykrza
innym życie. Jej myśli podpowiadały jej co ma zrobić. Powiedziała o tym
koleżance, przez GG. Mówiła o tych głosach, o snach, w których ginie.
Gdzie pojawiają się czaszki i nagie kości. Zastanawiała się głośno jak
pozbyć się tych głosów, jak pozbyć się koszmarów. Najlepszym,
najłatwiejszym wyjściem wydawała jej się śmierć. Tak, to dobre. Skaczesz
przez okno, lecisz jak ptak... a potem spadasz... uderzasz głową o ziemię, a
twój mózg rozbryzguję się na miliony kawałeczków. Och, czy to nie
wygląda wspaniale? Przecież i tak nikt nie będzie za nią tęsknił. „Nie,
proszę! Nie rób tego!” - prosiła koleżanka. Przez parę dni, dziewczyna
borykała się z myślami. „Zabić się, czy się nie zabić?” Na jakiś czas
odłożyła myśli. W głowie ułożyła plan, by zabić się w dniu, w godzinę
swoich narodzin. Równo piętnaście lat by żyła. Kiedy szedł marzec, ona
myślała o pocięciu się. Babcia zdzieliła ją po twarzy, a ta miała ochotę
chwycić za żyletkę. Leżeć w kałuży krwi... Winna czerwień otaczająca jej
blade ciało...
Nadeszły jej urodziny. Nie urządzała przyjęcia, nie cieszyła się. Była
nieobecna. Wciąż żyła w czarnych, krwawych myślach, mimo iż w szkole
udawała, że cieszy się, że wszystko wygląda normalnie. Rano jej rodzice
wyszli do pracy, a ona poszła do łazienki. Spojrzała w lustro i zobaczyła
brzydką dziewczynę, z wielkimi, wyłupiastymi oczami, pryszczatą cerą i
pulchnymi policzkami. Jak dalekie było jej wyobrażenie o sobie od
prawdy! Położyła obok siebie ręcznik i żyletkę. Znalazła ją w szafce pod
umywalką. Usiadła na kafelkach. Głowę oparła o wannę, a małą ścierkę
włożyła do ust, by nie krzyczeć z bólu. Przejechała ostrzem przedramię.
Krew zaczęła się sączyć a dziewczyna jej nie tamowała. Z łzami w oczach
patrzyła jak biały ręcznik leżący na kafelkach nasącza się krwistoczerwoną
cieczą. Jeszcze chwila, a nie będzie czuła tego bólu! Gdyby pomyślała
wcześniej, może wzięła by coś, żeby krew leciała mocniej? Chwyciła za
żyletkę i drżącą ręką drugi raz przecięła ramię. Ból był nie do zniesienia,
jednak ona dzielnie go znosiła, chcąc pożegnać się z tym światem, tymi
ludźmi.
Następnego dnia jej sąsiadka nie mogła się do niej dodzwonić, martwiła
się, jednak poszła sama do szkoły. Zdarzało się bowiem, że tamta zasypiała
i nie wstawała na czas.
Kiedy w szkole, w klasie, oznajmiono, że dziewczyna popełniła
samobójstwo... cała klasa przeżyła szok. Może nie darzyli jej wielką
sympatią, może się z niej naśmiewali, kpili... Ale była częścią klasy. Bez
niej, było pusto... Bez niej, było ... dziwnie. Świadomość, że mogła się
zabić przez nich, była smutna i działała na ich sumienie. Żałowali, że ją tak
traktowali.
Najbardziej jednak przeżywała jej koleżanka z ławki. Dziewczyna
załamała się psychicznie, ponieważ była pewna, że mogłaby jej pomóc.
Gdyby tylko coś zrobiła! Ale co? Przecież tamta nie słuchała jej rad. Nie
poszła do psychologa, czy kogoś... Czuła się winna. Gdyby komuś
powiedziała... może ktoś dorosły potrafił by jej pomóc...
Dziewczyna słuchała tego co się działo odchodząc. Wszystko działo się w
jej głowie, niczym sen. Zrozumiała wtedy, że gdyby obrała inną drogę,
gdyby poszukała pomocy... może byłaby szczęśliwa... Może mogłaby żyć
inaczej, normalniej. Jednak dla niej, było już za późno...

Hmm...

Serio fajne.
Trochę powtórzeń jest, ale ogólnie to OK!

screamin

Fajne, mi się podoba Wink

Wera:)

Fajnie

Miklgard_Overlord

Wszystko dzieje się bardzo szybko, mogłaś użyć dłuższych opisów, w niektórych momentach. Fajny pomysł, ogólnie mi się podoba. 9/10

thehost

Nie chciałam pisac zbyt wiele do frag opisujących klasę, bo jeszcze ktoś by się skapnął o jaką chodzi Wink

I tak już myślałam, że mnie gł. bohaterka opowiadania zabije, że zmontowałam jej historię lekko zabarwiając końcówkę, by zrozumiała, że śmierc jest zła.

gawronekola

Aha, myślałam, że to zmyślone opowiadanie.

thehost

No nie. Tylko od frag z urodzinami. Tak to żywcem wyjęte cytaty z Archiwum GG Smile

dominika11

Wsapaniałe...Do przeczytania, boskie...Wciągające, trochę mroczne..
Szkoda że nie dałaś realnych faktów ;takich np. kto ją znalazł,. jakaś akcja pogotowia....pogrzeb..

Ale ogólnie super.

Martusia00

Łoł bardzo interesujące i ciekawe ogolnie świetnie i strasznie;)

Disturbia

Trochę powtórzeń i akcja za szybko się dzieje, radzę sprawdzić kilka razy zanim doprowadzisz do ostatecznej postaci (;

MeryxD

Trochę straszne, ale ogólnie cool! Smile